Ένας ανεξάρτητος σκύλος, με ισχυρή θέληση, ο Αφγανικός Ιχνηλάτης μπορεί να φθάσει να είναι και απόμακρος, αλλά μπορεί και να είναι ήσυχος και αστείος όταν έχει τη διάθεση.
Ο Αφγανικός ιχνηλάτης είναι σκύλος "υψηλών απαιτήσεων" για μια σειρά από λόγους, από την περιποίηση που χρειάζεται το τρίχωμά του ως τις ανάγκες του για άσκηση.
Μέγεθος:
Εύρος βάρους:
Αρσενικό: 23-27 κιλά.
Θηλυκό: 23-27 κιλά.
Ύψος στους ώμους:
Αρσενικό: 68 εκατοστά.
Θηλυκό: 63 εκατοστά.
Χαρακτηριστικά:
Δολιχοκέφαλο (μακριά μουσούδα), κρεμαστά αυτιά (φυσικά)
Τι να περιμένετε:
Επίπεδο ενέργειας: Μεσαίο
Προσδόκιμο ζωής: 12-14 χρόνια.
Τάση για σάλια: Χαμηλή
Τάση για γάβγισμα: Χαμηλή
Τάση για σκάψιμο: Χαμηλή
Ανάγκη κοινωνικότητας/προσοχής: Χαμηλή
Εκτράφηκε για:
Ιχνηλάτηση και κυνήγι
Τρίχωμα:
Μήκος: Μακρύ
Χαρακτηριστικά: Μεταξένιο
Χρώματα: Οποιοδήποτε χρώμα εκτός από πιτσιλωτό
Γενική ανάγκη περιποίησης: Υψηλή
Αναγνώριση από ομίλους:
Ταξινόμηση AKC: Λαγωνικό
Ταξινόμηση UKC: Λαγωνικά όρασης και Παρίες
Διάδοση φυλής: Μέτριοι αριθμοί
Ο αρσενικός Αφγανικός Ιχνηλάτης φθάνει σε ύψος τα 70 εκατοστά ενώ το θηλυκό μπορεί να είναι ελαφρά πιο κοντό. Οι Αφγανικοί γενικά ζυγίζουν 23 έως 27 κιλά.
Ο Αφγανικός έχει βασιλική εμφάνιση χάρη στο περήφανο παράστημά του και το μακρύ, μεταξένιο του τρίχωμα. Ο δυνατός, καμπυλωτός του λαιμός, τα τονισμένα του ισχία, οι μεγάλες του πατούσες, το φαινομενικά υπερβολικό λύγισμα των γονάτων του και η ουρά του που καταλήγει σε καμπύλη σχήματος ντόνατ, δίνουν στη φυλή το χαρακτηριστικό της προφίλ. Το κεφάλι και η μουσούδα του Αφγανικού Ιχνηλάτη είναι μακριά, στενά και εκλεπτυσμένα, με ένα ελαφρό κύρτωμα στη μουσούδα. Τα αυτιά είναι μακριά και καλύπτονται από ακόμα μακρύτερες τρίχες. Η κορυφή του κεφαλιού, οι ωμοπλάτες, το στέρνο, τα λαγόνια, τα καπούλια και τα πόδια καλύπτονται με πλούσιες, μακριές, λεπτές, μεταξένιες τρίχες. Το τρίχωμα στο πρόσωπο και την πλάτη (ράχη) είναι κοντό και γυαλιστερό. Τα πιο συνηθισμένα χρώματα του τριχώματός του είναι μαύρο, μαύρο και ταμπά, κόκκινο, κρεμ, μπλε, καστανό με κηλίδες, ντόμινο ή λευκό. Ο Αφγανικός Ιχνηλάτης μπορεί να έχει και μια μεγάλη ποικιλία αποχρώσεων, και τα κρεμ και κόκκινα συχνά, αλλά όχι πάντα, έχουν μαύρες μάσκες. Τα κουτάβια του αφγανικού δεν μοιάζουν με τους ενήλικες σκύλους με τις μακριές τρίχες. Έχουν χνουδωτές τρίχες στα μάγουλά τους (λέγονται φαβορίτες πιθήκου) και πάνω από τη ράχη τους. Το κοντό, χνουδωτό τρίχωμα των κουταβιών αρχίζει να πέφτει περίπου στη ηλικία του ενός έτους, για να δώσει τη θέση του στο γυαλιστερό τρίχωμα του ενήλικου ζώου που συνεχώς μακραίνει. Όταν κινείται, ο Αφγανικός Ιχνηλάτης έχει εντυπωσιακή εμφάνιση, χάρη στον ελαστικό, δυναμικό διασκελισμό του, τον ομαλό του ρυθμό και την κίνηση του τριχώματός τους.
Προσωπικότητα:
Λόγω της προέλευσής του, ως κυνηγετικού σκύλου που έχει εκτραφεί ώστε να παίρνει γρήγορες αποφάσεις, ο Αφγανικός ιχνηλάτης έχει ισχυρή θέληση και είναι ανεξάρτητος, απόμακρος με μεγάλη δόση αυτοπεποίθησης. Ο Αφγανικός είναι από φύση του γεμάτος αντιφάσεις, και περιγράφεται σαν παθιασμένα θαρραλέος αλλά ενδεχομένως και φοβισμένος, άστατος αλλά άλλες φορές ήσυχος και νωθρός, αποπνέει αξιοπρέπεια αλλά μπορεί και να είναι αστείος στη συμπεριφορά του. Η προσωπικότητα του Αφγανικού κυμαίνεται από τρυφερή έως και απόμακρη, και αυτοί οι σκύλοι μπορεί να είναι αρκετά επιφυλακτικοί απέναντι στους ξένους. Αν δεν κοινωνικοποιηθεί σωστά, ο Αφγανικός τείνει να αναπτύξει μια κάπως άγρια διάθεση.
Η συμβίωση:
Ο Αφγανικός ιχνηλάτης είναι σκύλος "υψηλών απαιτήσεων" για μια σειρά από λόγους. Παρόλο που έχουν αυξημένη ευφυΐα, οι Αφγανικοί μπορεί να είναι δύσκολοι στην εκπαίδευσή τους επειδή είναι πεισματάρηδες. Είναι πολύ εύθικτοι στην αυστηρή επίπληξη, κάτι που συχνά προκαλεί μια άρνηση να υπακούσουν. Καλύτερα ανταποκρίνονται στην ήρεμη καθοδήγηση και στη σταθερή πειθαρχία. Η τακτική περιποίηση είναι το κλειδί για να διατηρηθεί αυτό το ξεχωριστό τρίχωμα του Αφγανικού. Οι Αφγανικοί χρειάζονται εβδομαδιαίο μπάνιο και βούρτσισμα για να αφαιρούνται οι νεκρές τρίχες και να μην μπερδεύεται και θαμπώνει το τρίχωμά τους, αφού είναι επιρρεπείς σε αυτό. Οι ενήλικες Αφγανικοί χάνουν τρίχες την άνοιξη και το φθινόπωρο και μετά από ασθένειες, ενώ τα θηλυκά που δεν έχουν στειρωθεί χάνουν το τρίχωμά τους μετά από κάθε εποχή.
Παρόλο που μπορούν να γίνουν πολύ καλοί σκύλοι για διαμέρισμα και είναι πραγματικά "λάτρεις του καναπέ", οι Αφγανικοί χρειάζονται άφθονη άσκηση για να μην πλήξουν και δείξουν καταστροφική συμπεριφορά όπως είναι το μάσημα. Η ελάχιστη βόλτα του Αφγανικού πρέπει να είναι δύο ή τρία χιλιόμετρα την ημέρα, και απαραίτητη είναι και μια περιφραγμένη αυλή για να τρέχουν. Η φυλή φημίζεται ότι αρνούνται να έρχονται όταν τους φωνάζεις, και ο τραγικός θάνατός τους από αυτοκίνητα είναι πολύ συχνός σε αυτή τη φυλή. Οι Αφγανικοί δεν πρέπει ποτέ να αφήνονται ελεύθεροι να τριγυρίζουν, επειδή το θηρευτικό τους ένστικτο μπορεί να τους κάνει πραγματική απειλή για τα κατοικίδια των γειτόνων. Με σωστή εκπαίδευση και με την επαγρύπνηση του κηδεμόνα, οι Αφγανικοί μπορεί να είναι συμβατοί και με παιδιά και με άλλα κατοικίδια.
Οι Αφγανικοί έχουν ένα πολύ λεπτό σώμα κάτω από το παχύ τους τρίχωμα, και το φαγητό που καταναλώνουν είναι πολύ λιγότερο από ότι θα νόμιζε κανείς για το μέγεθός τους. Μια υψηλής ποιότητας τροφής για σκύλους, που ενδεχομένως συμπληρώνεται με φυτικό έλαιο, μπορεί να διατηρήσει το δέρμα και το τρίχωμα υγιή. Μπορούν να χρησιμοποιούνται προστατευτικά αυτιών (λέγονται snood) για να μη λερώνονται τα μακριά αυτιά τους όταν τρώει ο Αφγανικός.
Ιστορία:
Ο Αφγανικός ιχνηλάτης είναι ένα αρχαίο μέλος της οικογένειας των λαγωνικών όρασης και η εκτροφή του έγινε πρώτη φορά πριν χιλιάδες χρόνια από νομαδικούς λαούς του Αφγανιστάν, του Πακιστάν και της βόρειας Ινδίας. Ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της φυλής καλύπτεται από σκοτάδι καθώς οι περιοχές αυτές καταλήφθηκαν μετά από πολεμικές εκστρατείες με αρχηγούς όπως ο Τζένγκις Χαν και ο Μέγας Αλέξανδρος. Η φυλή αναπτύχθηκε και σχηματοποιήθηκε από την ανάγκη για ανίχνευση θηραμάτων σε ορεινό έδαφος.
Ο Αφγανικός είναι ένας εξαιρετικά προικισμένος κυνηγός και χρησίμευε για να πιάνει και μεγάλα και μικρά θηράματα, που περιλάμβαναν αντιλόπες και ίσως ακόμα και λεοπαρδάλεις. Παρόλο που σήμερα ειδήμονες αμφισβητούν ότι οι λεοπαρδάλεις ανήκαν παραδοσιακά στη λεία των Αφγανικών, διηγήσεις από αυτόπτες μάρτυρες μιλούν για μοναχικούς Αφγανικούς που σκότωναν λεοπαρδάλεις πιάνοντάς τις από τον αυχένα και σπάζοντας τη σπονδυλικές τους στήλες με τα δυνατά τους σαγόνια.
Οι Αφγανικοί βγήκαν πρώτη φορά από τα όρια της Μέσης Ανατολής με τους Βρετανούς στρατιώτες που τους πήραν μαζί τους όταν επέστρεφαν στην Αγγλία τον 19ο αιώνα. Ο Αφγανικός ιχνηλάτης αναγνωρίστηκε από το American Kennel Club το 1926. Έγινε φημισμένος για τη γοητευτική του εμφάνιση και έφθασε την αιχμή της δημοφιλίας του τη δεκαετία του 1970. Οι Αφγανικοί τώρα μένουν στο σπίτι σαν κατοικίδια και σκύλοι επιδείξεων και όχι σαν κυνηγοί, παρόλο που μερικοί κηδεμόνες με τάση για περιπέτεια τους παίρνουν μαζί τους σε προσομοιώσεις κυνηγιού. Οι κυματιστές τους μπούκλες και η ευγενής τους στάση κάνουν τους Αφγανικούς αιώνιους νικητές στις επιδείξεις.
